از همون اولین روزی که شکوفه داشت از آپارتمانم که طبقه ی چهارم بود خیلی مرموز و زیر چشمی زیر نظرش داشتم دو سه شاخه کمتر از نصفش بیرون از دیوار آویزون بود و تا به حال نمی دونستم حیاط کجاس . شبیه اداره ای , شرکتی جایی بود ولی همیشه بوی آتیش از توش می شنیدم .
شاتوتاش که رسید , میم رو با احترام و کاملا رسمی دعوتش کردم خونه م ولی نمی دونست چه نقشه ی خبیثی براش کشیدم و چه تقدیر شومی در انتظارشه و چون مهمونم بود مجبور بود انجامش بده
خونه که رسید طی مراسم با شکوهی ازش پذیرایی کردم و اسامی نوشدنی هایی که می تونست انتخاب کنه براش با فن بیان کاملی ادا کردم و اون که حس شاهزاده ای از شمال شرقی اسپانیا بهش دست داده بود با لبخند ملیحی دستور می داد .
چن روزی هست هر عابری که رد می شه یه شاتوت از درخت می کنه و به آرومی و خیلی شیک اون رو به دهنش می ذاشت. گاهی هم وقتی قدش نمی رسید یا فکر می کرد شاتوت دور تر خوشمزه تره می پرید و پا روی شیک بودنش می ذاشت و شاتوتی می کند و می رفت . اما من همه ی قوانین تمام عابران پیاده ی دنیا رو زیر پا گذاشتم یه دستمال سر کوچیک به میم دادم و خودم هم دستمال سر صورتی ونگی به سرم بستم و تی شرت آستین کوتاهی پوشیدم و میم رو قانع کردم باید بریم شاتوتارو بچینیم
چهار تا سطل بزرگ برداشتم و یه چهار پایه ی کوچیک و پیش به سوی درخت آرزوهام پیش رفتیم . با اینکه می دونستم تکوندن درخت باعث می شه میوه با ماهیت اصلیش به ظرف نریزه ولی میم از یه طرف شاخه هارو می تکوند و من دو زانو مثل بچه هایی که پولایی که روی سر عروس می ریزن رو جمع می کنن , رو زمین دنبال شاتوتا می گشتم و از ترس اینکه دست کسی بهش سریع داخل سطل می نداختمشون
وسطا سرمو که بالا بردم میم با دندونای سفیدش لبخند زد و شبیهرخون آشامی شده بود که از خوردن خون آدما حس خوب بهش دست می ده و لذت می بره
عابر پیاده ها و راننده ها چند ثانیه ای به ما نگاه می کردن و همین که متوجه می شدن ما با نگاهاشون از روو نمی ریم سرشونو تکون می دادن و ما رو به هم دیگه نشون می دادن و می رفتن
همین که کارمون تموم شد امتیاز کامل یه سطلو به میم سپردم و اونو با لباس با لکه های بزرگ قرمز که قبلا کرم بود به خونه راهی کردم
خودم موندم و دیوارای آشپزخونه م مثل صلاخی خصوصی شده بود و صاحبش قصد کشتن همه ی جونورای دنیا رو داشت.